ΕΝΘΕΤΟ ΔΙΚΤΥΟΥΡΓΟΥ

της Ελίνας Γαληνού
Πολλές φορές η γλώσσα της αλήθειας είναι σκληρή, αλλά τίποτα δεν είναι σκληρότερο από τα ίδια τα φαινόμενα που βεβαιώνουν τις πικρές αλήθειες. Προχτές γιορτάσαμε την 25η Μαρτίου με μια παρέλαση που τρόμαξε να γίνει. Το κλίμα ήταν τέτοιο, που μόνο γιορτή εθνικής περηφάνειας δεν θύμιζε. Μια βουβή θλίψη πλανιόταν στον αέρα, που βάραινε την καρδιά των Ελλήνων.

Να φταίει για όλα η κρίση; Να φταίει η έξωθεν επιβαλλόμενη λιτότητα, που φέτος αρνήθηκαν να παρελάσουν οι ανάπηροι πολέμου; Μα προς Θεού, ποιός νομίζει ότι οι άνθρωποι αυτοί που ρισκάρισαν τη ζωή τους πολεμώντας στα πεδία μαχών, αρνούνται την παρέλαση μόνο γιατί τους έκοψαν λεφτά; Οποιος το πιστεύει αυτό, μάλλον δεν καταλαβαίνει τι θα πεί "θυσία". Και προφανώς γι΄αυτό την έφτυσε κατάμουτρα, δίνοντας ένα άθλιο μήνυμα ματαιότητας για τις θυσίες στους υπέρ πατρίδος αγώνες..
Μετά απ΄αυτό, είναι πλέον σαφές ότι κάθε νέος άνθρωπος, ακόμα και αν είναι ένθερμος πατριώτης, θα σκεφτεί ότι όποιοι θυσιάστηκαν στους αγώνες για την ελευθερία μας, ήταν τελικά μεγάλα κορόιδα. Θα σκεφτεί ακόμα ότι η "πατρίς ευγνωμονούσα", κάνει ό,τι μπορεί για να αποθαρρύνει τα τέκνα της, να την υπερασπιστούν. Διότι έτσι συμφέρει κάποιους που θέλουν μετά μανίας ν΄αποδομήσουν την εθνική συνείδηση των Ελλήνων και ιδίως, των νεωτέρων. Η αλήθεια είναι ότι στην Ιστορία μας, υπάρχουν πικρές σελίδες για παραγκωνισμένους εθνικούς ήρωες, που πέθαναν φτωχοί και λησμονημένοι. Το έχουμε διαπιστώσει στα μετεπαναστατικά χρόνια, και στα επόμενα, αλλά ίσως για κείνες τις εποχές να υπήρχε κάποιο ελαφρυντικό. Η πατρίδα ανακτούσε τις δυνάμεις της και τα εδάφη της σταδιακά, και όλοι μετέθεταν τις προσδοκίες τους στο μέλλον. Ενα μέλλον που καθένας θα είχε τη θέση που του αξίζει και που η αποκατάσταση των ηρώων, δεν θα ήταν πολυτέλεια, αλλά θεσμική υποχρέωση της πολιτείας. Και φτάσαμε ως εδώ, για να δούμε αυτό το "μέλλον", μ΄αυτά τα χαρακτηριστικά. Η πολιτεία, να θεωρεί τους αναπήρους, μια ακόμα περιττή δαπάνη!

Οσο κι΄αν μας δίδαξαν-ιδίως αυτά τα δύο τελευταία χρόνια- την οικονομίστικη γλώσσα και νοοτροπία, κανείς δεν μπορεί να σβήσει την αλήθεια κατά την οποία, δεν μετριούνται όλα με χρήμα σ΄αυτή τη ζωή. Κι΄αυτήν την αλήθεια, που ξέρουν καλύτερα απ΄όλους οι ανάπηροι πολέμου, συμβολίζεται ηχηρότερα από κάθε τι, με το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Εκεί, όπου καταθέτουν τα στεφάνια τους υπό τους ήχους του Εθνικού Υμνου, οι επίσημοι επισκέπτες της χώρας πλάι στους εγχώριους αξιωματούχους μας, σαν ύψιστη διπλωματική τιμή... Δεν ξέρω πώς αισθάνθηκαν προχτές όλοι αυτοί που μας εκπροσωπούν, κατά την διάρκεια της παρέλασης. Εγώ πάντως, σαν Ελληνίδα και εκ μέρους των προγόνων μου, ντράπηκα πολύ τον Αγνωστο Στρατιώτη μας για τη φετεινή ατμόσφαιρα της 25ης Μαρτίου...

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/03/25_30.html#.T3ac2mGfftc