ΕΝΘΕΤΟ ΔΙΚΤΥΟΥΡΓΟΥ

Το κορόιδο που υπέγραψε  όλα τα "ισοδύναμα" τώρα ζητάει και τα ρέστα. «Mου προκαλεί έκπληξη ότι σε μια χώρα με 60% περίπου ανεργία στους νέους, και με συχνά κακές δημόσιες υπηρεσίες, το πολιτικό σύστημα είναι τόσο απρόθυμο να αποδεχθεί ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι που δεν αποδίδουν μπορούν να αντικατασταθούν από νέους, μορφωμένους ανθρώπους που αγωνιούν να τους δοθεί μια ευκαιρία. Λοιπόν, ναι, νομίζω ότι η ευελιξία στην εφαρμογή υποχρεωτικών απολύσεων όταν αυτό είναι αναγκαίο, αποτελεί μια κρίσιμη πτυχή του προγράμματος. Από άποψη όχι μόνο οικονομική, αλλά και κοινωνικής δικαιοσύνης» Τάδε έφη Πολ Τόμσεν  στη συνέντευξή του στην Καθημερινή της Κυριακής. Είναι απλό κύριε Τόμσεν, γιατί υπογράφατε την εκταμίευση των δόσεων για να συντηρούν τα κόμματα  τους πελάτες τους, εφόσον ευθύς εξ αρχής διεφάνησαν οι προθέσεις τους να θυσιάσουν την πατρίδα και τις επόμενες γενιές προκειμένου να συντηρήσουν τα ψηφαλάκια των πελατών;

Το ταμπού εγχώριας πολιτικής σκηνή μετά τρία χρόνια από τη χρεοκοπία που ανέβασε τους ανέργους στο 1,5 εκατ. και το 27% του εργατικού δυναμικού, είναι  να απολύσει έστω και ένα υπάλληλο του δημοσίου...

Τα πανεπιστήμια παραμένουν κλειστά τέλος Νοέμβρη γιατί αποφασίστηκε να απολυθεί μέρος των διοικητικών υπαλλήλων, εκ των οποίων μόνο 12 έχουν προσληφθεί μέσω ΑΣΕΠ, ενώ υπάρχουν 313 περιπτώσεις συνεπωνυμίας.

Στις κλειστές κοινωνίες τα φαινόμενα εκτεταμένης βιολογικής  ενδογαμίας οδηγούνε  σε αύξηση του ποσοστού γεννήσεων  των καθυστερημένων. Κατά ανάλογο τρόπο η πελατειακή «ενδογαμία» των ελληνικών πανεπιστημίων διατηρεί υψηλά τα επίπεδα υστέρησης των αποδοτικών λειτουργιών των ελληνικών πανεπιστημίων...

Από τη μία η κυβέρνηση συνεργασίας του δικομματισμού της μεταπολίτευσης  που χαράσσει συνεχώς κόκκινες γραμμές προστασίας γύρω από τους πελάτες της και από την άλλη η αξιωματική αντιπολίτευση που συνθέτει η «παλαβή» αριστερά με την μετάσταση του πελατειακού ΠΑΣΟΚ της διαφθοράς και της αργομισθίας.

Τα  «δεξιά  χέρια»  του διεφθαρμένου Άκη πλαισιώνουν τον μίμο του Ανδρέα Παπανδρέου και μαζί με κάποια  υπολείμματα των φερέφωνων του Μπρέζνιεφ,  υπόσχονται κάθαρση του πολιτικού σκηνικού, έξοδο από την κρίση και μετασχηματισμό του οικονομικού μοντέλου.

Ποιος είδε λοιπόν αυτό το μέλλον και δεν το φοβήθηκε;

Η Ελλάδα συνεχίζει να σαπίζει και να καταρρέει σ’ ένα χάος αντιφάσεων και αντεγκλήσεων που αν  δεν προσέξουμε  τις ψευδομορφικές διαστάσεις που λαμβάνουν οι αντιθέσεις μεταξύ άκρας δεξιάς και αριστεράς, μπορεί να συνεχίσουμε να θρηνούμε θύματα, αλλά και να επιτύχουμε  και την απώλεια ενός πιθανού μέλλοντος μεταξύ των πολιτισμένων και ανεπτυγμένων κοινωνιών.

Την ώρα που κινδυνεύουμε να χάσουμε περισσότερα απ’ όσα έχουμε, η μέριμνα της κυβέρνησης είναι να διορίσει επικεφαλής του σώματος επιθεωρητών εργασίας ένα παιδί του κομματικού σωλήνα του ΠΑΣΟΚ και του νοσοκομείου της Καλαμάτας ένα άλλο του κομματικού σωλήνα της Νέας Δημοκρατίας.

Η μέριμνα είναι να μεταβάλει τις διαπραγματεύσεις για τα προαπαιτούμενα και τις μεταρρυθμίσεις σε πολιτική διαπραγμάτευση που θα σεβαστεί τις κόκκινες γραμμές, προστασίας των πελατών που υποαπασχολούνται στις  κατ΄ όνομα αμυντικές βιομηχανίες σε βάρος της περιουσίας και των συντάξεων του ανήμπορου να βρει πολιτική έκφραση ιδιωτικού τομέα των εκτός των συντεχνιών.  

Η μέριμνα της αντιπολίτευσης είναι να υποσχεθεί ακόμη μεγαλύτερη μέριμνα για το κηφηναριό της παρασιτικής κομματοκρατίας.

Το μοντέλο αυτό έχει εξαντλήσει τα όρια επιβίωσης και η κοινωνία περιμένει τον Κανένα των δημοσκοπήσεων να προτείνει ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο βιώσιμης  συνύπαρξης μεταξύ ανταγωνιστικών και συναγωνιστικών κατηγοριών της κοινωνίας.

του Κώστα Στούπα


Capital 

Η χώρα που έβλεπε την πραγματικότητα ανάποδα

Του Δημήτριου  Α. Ιωάννου

“Πάνω εκεί που πήγαινε η σχέση μας κανόνι, μούπες μια λέξη άσχημη: θέλω να μείνω μόνη”
(Κυνώδες, νεοπαραδοσιακό)

Ερώτηση; Εάν η χώρα “βγεί” από το Μνημόνιο θα διαθέτει περισσότερα χρήματα προκειμένου να “ενισχύεται” η οικονομία;
Απάντηση: Φυσικά όχι. Θα διαθέτει λιγότερα. Ο δανεισμός μας σήμερα από τους εταίρους γίνεται με ένα μέσο επιτόκιο γύρω στο 2%. Εάν καταφέρουμε να δανεισθούμε από τις αγορές, το 2014, το επιτόκιο θα είναι πολύ υψηλότερο. Το 8-9% που αποδίδουν τώρα τα παλαιά ελληνικά ομόλογα δεν είναι καν ένδειξη, διότι αυτό αφορά τίτλους που έχουν ήδη απομειωθεί και υπάρχει η πεποίθηση ότι δεν πρόκειται να απομειωθούν άλλο. Αντίθετα ο νέος δανεισμός θα ενέχει πρόσθετους κινδύνους για τους δανειστές πράγμα που σημαίνει υψηλότερα επιτόκια. Όμως πάνω από ένα επίπεδο εκτιμωμένου κινδύνου (άρα και ποσοστό επιτοκίου) το δάνειο καθίσταται απολύτως επισφαλές και κανείς δεν δανείζει. Εκτός εάν υπάρχει τριτεγγυητής. (Πράγμα που σημαίνει νέο Μνημόνιο).

Ερώτηση: Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι το Μνημόνιο;

Απάντηση: Φυσικά όχι. Το Μνημόνιο, μέσω της δανειακής σύμβασης με την οποία συνδέεται, παρέχει χρηματικούς πόρους στην ελληνική οικονομία. Δεν της αφαιρεί. Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι ότι η ίδια δεν έχει την δυνατότητα να παραγάγει τα προϊόντα εκείνα που θα της αποφέρουν τα εισοδήματα που απαιτούνται για να διαβιούν οι Έλληνες στο επίπεδο που θεωρούσαν, και θεωρούν, ότι “δικαιούνται”. Μέχρι το 2009 επεδίωκε αυτόν τον χιμαιρικό σκοπό δανειζόμενη από το εξωτερικό όλο και μεγαλύτερα ποσά, ακριβώς σαν τον ηρωϊνομανή που αισθάνεται, στην καταληκτήρια φάση του, το στερητικό του σύνδρομο να δυναμώνει και χρησιμοποιεί όλο και μεγαλύτερη δόση. Όμως, όπως ο ρωμαντικός ερωτιδέας, έτσι και όσοι πίστευαν ότι η ελληνική οικονομία μέχρι το 2009 “πήγαινε κανόνι”, κάτι είχαν καταλάβει λάθος. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, δυστυχώς, στο τέλος πάντα χτυπάει το πραγματικό κανόνι. Και πολύ δυνατά μάλιστα.

Ερώτηση: Εάν πειθαναγκάσουμε, εκβιάσουμε ή ξεγελάσουμε τους ξένους, δεν μπορούν αυτοί να μας λύσουν το πρόβλημα;

Απάντηση: Φυσικά όχι. Οι ξένοι μέχρι στιγμής έχουν διαθέσει για εμάς, με διάφορους τρόπους, ένα κολοσσιαίο ποσό, μεγαλύτερο των 400 δισ. ευρώ, χωρίς το “πρόβλημα” να λυθεί. Άλλωστε η Ελλάδα έχει ήδη καταφέρει έναν μοναδικό άθλο, κάτι που δεν κατάφερε κανείς άλλος στην παγκόσμια ιστορία: έχει -προς το παρόν μόνο- αφαιρέσει από τους διεθνείς “τοκογλύφους” το απίστευτο ποσό των 109 δισ. ευρώ (62 με το PSI και 47 με την “επιμήκυνση”). Και φυσικά αποβλέπει σε κάτι ακόμη καλύτερο απαιτώντας την άμεση απομείωση του υπολειπόμενου χρέους της. Όμως δεν σώθηκε με όλα αυτά, και δεν θα σωθεί ούτε και αν εφαρμοσθεί το νέο “σχέδιο Μάρσαλ” που ζητάμε. Ένα τέτοιο σχέδιο μπορεί να ανοικοδομήσει μία κατεστραμμένη από πόλεμο οικονομία. Δεν μπορεί όμως να μετασχηματίσει τον παραγωγικό της χαρακτήρα. Η χώρα δεν θα σωθεί όσο καιρό η αδάμαστη ελληνική επιχειρηματικότητα απαντά στην κρίση δημιουργώντας ακόμη περισσότερα γιαουρτάδικα, σουβλατζίδικα και αρτοποιεία.  Και όσον καιρό το ελληνικό Δημόσιο λειτουργεί με όρους σαν αυτούς που, για μία φορά ακόμη, αποκαλύφθηκαν στην πρόσφατη περίπτωση της απάτης στο ΝΑΤ.

Ερώτηση: Το “πρωτογενές πλεόνασμα” δεν προσφέρει περιθώρια άσκησης διαφορετικής οικονομικής πολιτικής;

Απάντηση: Φυσικά όχι. Διότι κατ’ αρχήν είναι εικονικό και όχι πραγματικό. (Πίσω του κρύβει χρέη πολλών δισ. του Δημοσίου εις βάρος του ιδιωτικού τομέα). Και διότι, επίσης, είναι προϊόν μίας συνθλιπτικής φορολόγησης του παραγωγικού τομέα. (Με σκοπό την πάση θυσία διατήρηση του “αδιαπραγμάτευτου” παρασιτισμού και  της “ανίκητης” διαφθοράς του Δημοσίου). Ο συνδυασμός των δύο αυτών στοιχείων μεγιστοποιεί τις επιπτώσεις της συνεχιζόμενης, και αναπόφευκτης, παραγωγικής κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας. Σε αντίθεση με το συνήθως λεγόμενο στην διεθνή οικονομική φιλολογία, στην Ελλάδα είναι η κρίση “φερεγγυότητας” της οικονομίας που δημιουργεί, και παροξύνει, την κρίση “ρευστότητας” και όχι το αντίθετο. Το κράτος δεν επιτρέπει στην, συρρικνωμένη “νομισματική βάση” να κυκλοφορήσει στην οικονομία με την απαιτούμενη ταχύτητα διότι πρέπει να χρηματοδοτήσει τις υπερτροφικές, και αντιπαραγωγικές, δαπάνες του Δημοσίου. Τους χρηματικούς αυτούς πόρους, όμως, αποστερούνται, καταδικαζόμενοι στην πιστωτική ασφυξία  οι, (λίγοι δυστυχώς), κλάδοι και μονάδες της οικονομίας που, έχοντας την δυνατότητα να παραγάγουν διεθνώς ανταγωνιστικά προϊόντα, θα ήταν σε θέση να αυξήσουν το εθνικό εισόδημα και να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας.

Ερώτηση: Εάν την στιγμή που η αισθηματική σχέση, ή η εθνική οικονομία, είναι έτοιμες να πέσουν στο βάραθρο, οι άμεσα ενδιαφερόμενοι βλέπουν την πραγματικότητα ανάποδα και θεωρούν ότι όλα “πάνε κανόνι”, υπάρχει ελπίδα σωτηρίας;

Απάντηση: Φυσικά όχι.  

* Ο κ.  Δημήτρης  Α. Ιωάννου  είναι Οικονομολόγος

Capital

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/11/blog-post_3619.html#.UpQyvdJ7JQA

___________________________________________________

Ο ΔΙΚΤΥΟΥΡΓΟΣ γάταρος δέν ἀνήκει σε ἐπαγγελματία δημοσιογράφο καί στηρίζεται στήν ἠθική ἱκανοποίηση της σταθερότητας των ἐπισκεπτῶν, χωρίς νά χρησιμοποιεῖ τεχνικές καί κόλπα γιά νά κερδίσει ἐπισκεψιμότητα, ἐπίσης δέν μ΄ ἀφήνει ἀδιάφορο ἡ ἄνοδος του.

Η ὑποστήριξή σας μπορεῖ, ὅπως βλέπετε, νά ἐκδηλωθεῖ καί με ἄλλον τρόπο κάθε φορά ποῦ θά ἔχετε τον ἐλάχιστο χρόνο.

Εὐχαριστῶ καί συνεχίζω με το ἴδιο ἀδέσμευτο καί ἀνεξάρτητο πνεῦμα...