ΕΝΘΕΤΟ ΔΙΚΤΥΟΥΡΓΟΥ

της Ελίνας Γαληνού

Υποτίθεται ότι η Ελλάδα υπερέχει σε ποιότητα λαδιού, καθώς εκτιμάται ότι το 75% της παραγωγής μας, είναι εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο. Και εδώ όμως, η χώρα μας εμφανίζει μια περίεργη πρωτοτυπία. Εισάγουμε...ελληνικό ελαιόλαδο από τη Γερμανία, ενώ η Ιταλία κερδίζει μεγάλο προβάδισμα απ΄αυτό στις αγορές. Με άλλα λόγια, συμβαίνει κάτι που εκ πρώτης όψεως μοιάζει παράλογο, δεδομένου ότι όταν μια χώρα έχει ένα καλό προιόν, θα έπρεπε να έχει και το προβάδισμα στην εκμετάλλευσή του.

Οι στρεβλώσεις που εμπόδισαν την παραγωγικότητα και την ελληνική αγορά να ακολουθήσουν μια υγιή πορεία, είναι πολλές και διάφορες...Αυτό όμως, δεν λειτουργεί μονάχα προς ζημία δική μας, αλλά και προς όφελος των άλλων χωρών όπως είδαμε. Το φαινόμενο δεν είναι τωρινό. Ξεκίνησε από τότε που το ελληνικό κράτος, αποθάρρυνε με διάφορους τρόπους τις παραγωγές και την προώθησή τους, με αποτέλεσμα να φτάσουμε να πουλάμε σε χαριστικές τιμές τα δικά μας προιόντα χωρίς επεξεργασία σε άλλες χώρες και να τα μεταπωλούν εκείνες...σ΄εμάς, σε τιμές πολύ υψηλότερες. Πριν μερικά χρόνια, κάποιος είχε επισκεφτεί ελαιώνες της Λέσβου, όπου οι παραγωγές λαδιού είναι από τις καλύτερες της χώρας.

"Γιατί δεν εμφιαλώνουμε εμείς τα λάδια ώστε να κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά;" είχε ρωτήσει έναν παραγωγό. "Μα οι τιμές που μας δίνει το κράτος ως προς το λάδι, είναι πολύ χαμηλές ενώ η επεξεργασία και η εμφιάλωσή του, κοστίζουν πολύ.. Ο παραγωγός που θα κάνει όλη τη δουλειά, θα εισπράξει ψίχουλα και τα έσοδά του θα είναι τόσο μικρά, ώστε δεν θα μπορεί να πληρώσει ούτε τους εργάτες της συγκομιδής." Οταν τα κίνητρα διάθεσης στην αγορά είναι τόσο αρνητικά, είναι σαν να λές στον παραγωγό "δεν αξίζει τον κόπο...". Ετσι, το παρθένο ελαιόλαδο της Λέσβου πουλιόταν εκείνη την εποχή...στην Ισπανία, η οποία το επεξεργαζόταν αναμιγνύοντάς το με λάδια διαφορετικής ποιότητας και το μεταπωλούσε στη συνέχεια, σε τιμή...εξαπλάσια απ΄αυτήν που το είχε διαθέσει αρχικά ο Ελληνας παραγωγός, πριν την επεξεργασία του.

Αυτές οι καταστάσεις, εξηγούν γιατί ενώ ο κλάδος ελαιοπαραγωγής παρουσιάζει μια εξαιρετική δυναμική διεθνώς, πράγμα που θα μπορούσε να ωφελήσει πολύ την ελληνική οικονομία, η ελαιοπαραγωγή μας μένει στάσιμη. Ετσι, τα "γερμανικά" και "ιταλικά" λάδια σήμερα, κυκλοφορούν ευρέως στη διεθνή αγορά, παρ΄όλο που είναι προσμίξεις ελληνικού παρθένου ελαιόλαδου με άλλες ποικιλίες, αμφίβολης ποιότητας. Αυτό που παράγουμε εμείς, το αγοράζουν χύμα εταιρίες του εξωτερικού, και στη συνέχεια το τυποποιούν, το συσκευάζουν και το προωθούν.

Το πικρό της υπόθεσης είναι ότι κι΄εμείς τελικά, εισάγουμε το δικό μας λάδι, χρυσοπληρώνοντάς το και από πάνω, αφαιρώντας συγχρόνως και ένα σύν στον προυπολογισμό μας, το οποίο δικαιωματικά μας ανήκει...

Αρα, δεν φταίει μόνο το γεγονός ότι εμείς οι Ελληνες εφησυχάσαμε με τα κοινοτικά κονδύλια και τεμπελιάσαμε παραγωγικά. Οταν το κράτος δίνει μια χαμηλή τιμή για κάθε παραγόμενο προιόν, χωρίς να σκεφτεί τα έξοδα παραγωγής του και τις επιπτώσεις της απουσίας κινήτρων, δεν είναι περίεργο που πολλοί παραγωγοί δεν ασχολούνται κάν να κάνουν συγκομιδή, όταν δεν μπορούν να βγάζουν ούτε τα εργατικά έξοδα...Το φαινόμενο αυτό επιβεβαιώνει μια παροιμία που λέει "αν δεν στηρίξεις το δικό σου σπίτι, θα πέσει να σε πλακώσει.."

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/11/blog-post_2516.html#.UK8CE-RNV14