Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Από το Blogger.

Αρχειοθήκη

ΣΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΤΥΑ

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Σάββατο 30 Μαΐου 2015

Π. Ήφαιστος 
Στο τελευταίο μου έργο "Κοσμοθεωρία των Εθνών" έχω εκτενείς αναφορές στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ή συμβατικά πιο γνωστή ως Βυζαντινή Οικουμένη. 
Αν και στηρίχθηκα -αν όχι υποκινήθηκα επιστημονικά- από έργα αναλυτών όπως οι Κοντογιώργης και Ζιάκας, ενίοτε διαφορετικών, μεταξύ τους, επιστημολογικών επιλογών, η δική μου θεώρηση της Βυζαντινής Οικουμένης ενέχει την εξής έννοια: Αποτελεί, κατά κάποιο πολιτικά πολύ σημαντικό τρόπο, την κορύφωση της διαδρομής του πολιτικού πολιτισμού των ανθρώπων. 

Του πολιτικού πολιτισμού που είχε ως αφετηρία την κλασική εποχή, το οποίο διένυσε την Αλεξανδρινή και μετά-Αλεξανδρινή εποχή για να οδηγηθεί στην μεγάλη διαίρεση μεταξύ Δυτικής Ρώμης και Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Στην Δύση κυριάρχησαν θεοκρατικές δομές. Στην Ανατολή είχαμε μια πρωτοφανή κοσμοσυστημική πνευματική ανάπτυξη και ένα σύστημα σχέσεων μεταξύ της Βασιλεύουσας Πόλης και των τοπικών κοινωνιών που αποτελεί ενδεχομένως το σημαντικό παράδειγμα κοσμοσυστημικής δομής της ιστορίας. Αναμφίβολα, το Βυζαντινό κοσμοσύστημα συνόψισε ιστορικές τάσεις και επιρροές όλης της Ανατολής αν όχι όλου του κόσμου. Επηρεάστηκε από πλήθος άλλων Ανατολικών επιρροών, πιθανότατα και προ-κλασικών, τις οποίες όσον με αφορά εν πολλοίς αγνοώ ή δεν γνωρίζω επαρκώς. Οι μαρτυρίες όμως είναι πολλές και το ιστορικό πεδίο μιας περίπου χιλιετηρίδας περίπου ανεξερεύνητο. Ανεξερεύνητο, εννοώ, από την άποψη των προσπαθειών των τελευταίων δεκαετιών για μια καλύτερη "επιστημονική" κατανόηση των διεθνών σχέσεων.

Σε κάθε περίπτωση, οπως και πολλοί άλλοι δεν έχω καμιά επιστημονική αμφιβολία ότι η Βυζαντινή Οικουμένη αποτελεί κομβικό ιστορικό φαινόμενο και ένα "επιστημονικό χρυσορυχείο" για κάθε διεθνολόγο και εν γένει πολιτικό επιστήμονα του διεθνούς συστήματος ο οποίος θα θελήσει να προχωρήσει σε μια χειραφετημένη μελέτη των διεθνών σχέσεων πέραν των μονοσήμαντων ιδεολογικοπολιτικών (ηγεμονικών) εκλογικεύσεων του μοντερνιστικού παραδείγματος των Νέων Χρόνων.
. Πριν και κατά την διάρκεια του Βυζαντινού φαινομένου η συγκρότηση και γ συγκράτηση των εθνών σε αυτόνομες ή κυρίαρχες πολιτειακές δομές συμπεριελάμβανε τόσο τα πνευματικά όσο και τα αισθητά. Για να το πω με Αριστοτελικούς όρους, ο συλλογικός κατ' αλήθειαν βίος που διαμορφώνει αενάως τις ανθρωπολογικές προϋποθέσεις σε όλες τις νοητές εκδοχές τους και που συγκροτεί τις πολιτειακές τους δομές. Συλλογικός τρόπος ζωής ο οποίος εδράζεται πάνω σε συμβατές με αυτόν ανθρωπολογικές δομές ενσαρκώνοντας έτσι την ρευστή (και υπό συνεχή διαμόρφωση) ετερότητα κάθε κοινωνικής οντότητας. Είναι αδιανόητο να μην συμπεριελάβανε τον πνευματικό κόσμο των ανθρώπων.

Εκτιμώ ότι οι θεωρήσεις του κόσμου και της εξέλιξής του δεν εκτιμά ορθώς τα μακροϊστορικά δεδομένα αν δεν λαμβάνει υπόψη μια μεγάλη αλήθεια που αφορά ζωτικά το μέλλον: Η σταδιακή διολίσθηση των δυτικών κοινωνιών από την αντί-θεοκρατία (κατά τα άλλα στάση λογική και ίσως ιστορικά αναπόδραστη) στην αντι-μεταφυσική, στην αντί-πνευματικότητα και στον υλισμό, έφθασε σε αδιέξοδο. Το κατά πόσο ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός αν η Δύση δεν διολίσθαινε στον υλισμό που εξατμίστηκε μετά το τέλος του πολέμου δεν είναι εύκολο να απαντηθεί.

Η ιστορία δεν γράφεται με υποθέσεις για το παρελθόν καθότι όπως έγραψε ο Schiller και επανέλαβε ο Hegel, "Η παγκόσμια ιστορία είναι το παγκόσμιο δικαστήριο". Το ότι ο υλισμός εξατμίστηκε πλην ολίγων μίζερων καταλοίπων για να μην το δει κανείς είτε είναι τυφλός είτε εθελοτυφλών. Σημασία για τις διεθνείς σχέσεις έχει ότι εδώ και πολλές δεκαετίες ο κόσμος εισήλθε σε μια άλλη τροχιά και η Βυζαντινή Οικουμένη αποτελεί το παράδειγμα του πλέον αναπτυγμένου κοσμοσυστήματος διαπολιτειακής συγκρότησης. Σε μια άλλη εποχή, βεβαίως της διαχρονικής ανηφόρας του πολιτικού πολιτισμού.

Ακολούθησε ο φασισμός του υλισμού, ο οποίος από τα πρώτα κιόλας βήματά του έδειξε δείγματα γραφής: Ηγεμονικές δεσποτείες στην Ευρώπη, εθνοκαθάρσεις στην Ευρώπη και στην Βόρειο Αμερική, αποικιοκρατία, καταλήστευση του πλανήτη επί πολλούς αιώνες στο όνομα της ... προόδου και της ... δημοκρατίας, καταστολή των εθνών με χιλιετή διαδρομή, εξαφάνιση της Βυζαντινής Οικουμένης από την προπαγανδιστική ιστορία των Νέων Χρόνων (που συνεχίζεται, εν πολλοίς), γενοκτονίες, το Σοβιετικό υπερεθνικό έκτρωμα, το θνησιγενές υλιστικό υπερεθνικό εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης την δεκαετία του 1950 που προσέκρουσε και βυθίστηκε πάνω στον κόσμο των ευρωπαϊκών εθνών (που εν τω μεταξύ συγκροτήθηκαν) και η ηγεμονομαχία των υλιστικών δυνάμεων του 20ου αιώνα.

Τι συμβαίνει τώρα; Μια απλή ματιά γύρω μας το βεβαιώνει. Στην Ρωσία και ευρύτερα στον χώρο της πρώην Σοβιετικής Ένωσης οι εθνικές κοσμοθεωρίες αναβίωσαν ζωντανές όσο ποτέ, στα δισεκατομμύρια των μουσουλμάνων, στο μεγαλύτερο έθνος όλων των εποχών, το κινεζικό, στην Ινδική Χερσόνησο και στην γειτονική Τουρκία όπου επιχειρείται, μάλλον, η αναβίωση της Βυζαντινής Οικουμένης, με ισλαμικά όμως πρόσημα. Όλος αυτός ο απέραντος κόσμος των εθνών είναι βαθύτατα πνευματικός και άγγιξα τα ζητήματα που αφορούν την διαδρομή του και το μέλλον του στο Κοσμοθεωρία των Εθνών, εγχείρημα το οποίο αν και χρειάζεται να μπει πάνω σε πολλά επιστημολογικά χειρουργικά τραπέζια, είναι εν τούτοις απ' ότι γνωρίζω το πρώτο πολύ ριψοκίνδυνο εγχείρημα να δει κανείς ολιστικά από τη σκοπιά της θεωρίας διεθνών σχέσεων τα τρία επίπεδα ανάλυσης. Δηλαδή, τον άνθρωπο, το κράτος και το διεθνές σύστημα. Η συζήτηση αυτών των θεμάτων για εμένα μόλις αρχίζει και οι πολύτιμες κριτικές που έχω ήδη πάρει το δείχνουν.

Δική μου εκτίμηση είναι ότι το "Βυζαντινό φαινόμενο" είναι εν πολλοίς άγνωστο. Άγνωστο, γιατί ενώ δισεκατομμύρια τόνοι σκουπιδιών της προπαγανδιστικής μοντερνιστικής προπαγάνδας (που σήμερα την συνεχίζει επαξίως το μεταμοντέρνο ιδεολογικό κίνημα με πρωτοπορία τα αποδομητικά ιστοριογραφήματα), στρέβλωσαν κυριολεκτικά τον πολιτικό στοχασμό των τελευταίων αιώνων και επισκίασαν όπως είναι φυσικό την αλήθεια. Ότι δηλαδή η Βυζαντινή Οικουμένη ήταν το μεγαλύτερο κοσμοσυστημικό εγχείρημα που διήρκεσε μια περίπου χιλιετία και ότι μόνο μια πέραν του κάθε έθνους πνευματική κοσμοσυστημική δομή μπορεί να οδηγεί σε μια ολοένα και μεγαλύτερη σταθερότητα.

Επανερχόμενος και πάλιν στο τελευταίο μου βιβλίο, υποστήριξα ότι αυτό ήδη συμβαίνει με την αποδέσμευση των εθνικών κοσμοθεωριών που εμπεδώνουν την εθνική ανεξαρτησία ως κοσμοθεωρητική παραδοχή ενός ολοένα και πιο αντί-ηγεμονικού εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος. Έχουμε επιστροφή στο μέλλον, στον κόσμο των Εθνών, εκεί όπου το νήμα κόπηκε λόγω πτώσης του Κόσμου των Εθνών που συγκροτήθηκαν κάτω από την Βασιλεύουσα Πόλη.
Το πρόβλημα όμως στον πολιτικοστοχαστικό χώρο στον οποίο ανήκω, είναι ότι ακόμη κυριαρχούν τυφλοί και εθελοτυφλούντες αρλουμπολόγοι που ακόμη κολυμπούν μέσα στην μεγάλη δεξαμενή αίματος που προκάλεσε ο υλισμός του τέσσερις τελευταίους αιώνες. Η αρλουμπολογία είναι ένας όρος που θα εξηγήσω στο μέλλον και που αφορά τις εξαιρετικά εξευτελιστικές για κάθε επιστήμονα συνθήκες στα ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια της Ευρώπης πολλά από τα οποία δεν αξίζουν το επίθετο "πανεπιστήμιο".

Αρλουμπολογούν και παραμιλούν για "δημοκρατίες" ( εννοούν δηλαδή την δεσποτική έμμεση αντιπροσώπευση) μη έχοντας αυτιά να ακούσουν τα επερχόμενα γεγονότα ή μάτια να ρίξουν μια ματιά στον απέραντο κόσμο των εθνών που απλώνεται από την Μεσόγειο μέχρι την Κίνα καλύπτοντας βασικά όλη την Ευρασία. Το πρώτο κείμενο που αναρτώ εδώ χωρίς σχόλια είναι του γνωστού ειδικού της στρατηγικής Λούτβακ. Βασικά, δείχνει ότι έστω και αργά, άρχισε να γίνεται κατανοητή η μεγάλη σημασία του Οικουμενικού εγχειρήματος της Ανατολικής Ρώμης. Το νήμα κόπηκε το 1453 μ.Χ. και ο μοντερνιστικός υλισμός στις ποικιλόμορφες εκδοχές του εφόρμησε προκαλώντας τις μεγαλύτερες ανθρώπινες κακουχίες όλων των εποχών, αλλά ο πνευματικός κόσμος των εθνών δεν εξαλείφθηκε. 

Επανέρχεται και η μεγάλη πρόκληση είναι, ακριβώς, μια ολιστική και φιλοσοφημένη κατανόηση των τριών επιπέδων ανάλυσης. 
Η Βυζαντινή Οικουμένη, επαναλαμβάνω, είναι πηγή πνευματικού πλούτου και πληροφοριών για τον κόσμο των εθνών που επέρχεται.

Παναγιώτης Ήφαιστος, η Άλωση της Βασιλεύουσας Πόλης

___________________________________________________

Ο ΔΙΚΤΥΟΥΡΓΟΣ γάταρος δέν ἀνήκει σε ἐπαγγελματία δημοσιογράφο καί στηρίζεται στήν ἠθική ἱκανοποίηση της σταθερότητας των ἐπισκεπτῶν, χωρίς νά χρησιμοποιεῖ τεχνικές καί κόλπα γιά νά κερδίσει ἐπισκεψιμότητα, ἐπίσης δέν μ΄ ἀφήνει ἀδιάφορο ἡ ἄνοδος του.

Η ὑποστήριξή σας μπορεῖ, ὅπως βλέπετε, νά ἐκδηλωθεῖ καί με ἄλλον τρόπο κάθε φορά ποῦ θά ἔχετε τον ἐλάχιστο χρόνο.

Εὐχαριστῶ καί συνεχίζω με το ἴδιο ἀδέσμευτο καί ἀνεξάρτητο πνεῦμα...

0 Σχόλια:

back to top