ΕΝΘΕΤΟ ΔΙΚΤΥΟΥΡΓΟΥ

Αμαλία  Κ. Ηλιάδη, Φιλόλογος-Ιστορικός, Μεταπτυχιακό δίπλωμα Βυζαντινής Ιστορίας από το Α.Π.Θ.

Από τότε που η Ελλάδα έγινε κράτος (1827), σπανίως είχε σταθερή κυβέρνηση τετραετίας. Είναι περιττό να αναφέρουμε όλες τις κυβερνήσεις και όλους τους πρωθυπουργούς μετά τον δολοφονηθέντα πρώτο κυβερνήτη της μικρής τότε χώρας μας Ιωάννη Καποδίστρια.

Θλίψη προκαλεί η Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας. 185 κυβερνήσεις σε μια χρονική περίοδο 188 ετών! Κατά μέσον όρο είχαμε μια κυβέρνηση το χρόνο.

Σε τι οφείλεται αυτό το γελοίο όσο και καταστροφικό φαινόμενο; Πρέπει να έχει κανείς γνώσεις Ψυχολογίας, Κοινωνιολογίας, φυλετικής ιδιοσυστασίας των Ελλήνων, ίσως και της κλιματικής επίδρασης στην συμπεριφορά των ανθρώπων, για να ερμηνεύσει ορθά το φαινόμενο. Δεν κατέχω σε βάθος τέτοιες γνώσεις και συνεπώς η γνώμη μου δεν έχει το βάρος των απόλυτα ειδημόνων. Παρ’ όλα αυτά θα τολμήσω να εκφράσω την άποψή μου, αφού στη Δημοκρατία μας ο καθένας λέει ό, τι θέλει!

Νομίζω ότι η κύρια αιτία του μοναδικού σε όλον τον κόσμο φαιδρού φαινομένου είναι η παθολογική φιλοδοξία των Ελλήνων. Όλοι οι Έλληνες θέλουν να γίνουν βουλευτές, υπουργοί ή… πρωθυπουργοί και πιστεύουν ότι είναι ικανοί και κατάλληλοι γι’ αυτά τα αξιώματα. Τους λείπει προφανώς η αυτογνωσία. Και αυτό φαίνεται σε πολλές εκδηλώσεις της ζωής:  Όταν ο Έλληνας δεν κατέχει την ελληνική γλώσσα και φιλοδοξεί να γίνει πεζογράφος ή ποιητής, όταν ο ηθοποιός ή ο τραγουδιστής ή ο αθλητής  θέλει και μπορεί λόγω αναγνωρισιμότητας να γίνει υπουργός… Άλλωστε κάποιος είπε ευφυώς ότι «στην Ελλάδα είσαι ό, τι δηλώσεις».

Η ακυβερνησία μας οφείλεται και στην δημαγωγία των πολιτικών. Ο κάθε πολιτικός, όταν βρίσκεται στην αντιπολίτευση, λέει συνεχώς ψέματα, υπόσχεται τα πάντα στους πάντες, κατηγορεί μονομερώς τους αντιπάλους του, μέχρι να κατορθώσει να κατακτήσει την εξουσία, οπότε αρχίζει να τρυγά τα προνόμια που του δίνει αυτή. Και τότε αρχίζει η ιστορία ανάποδα, μέχρι η νέα αντιπολίτευση χρησιμοποιώντας τα ίδια μέσα καταφέρει να τον εξοντώσει πολιτικά. Αλλά ο άνθρωπος έχει ήδη ηρεμήσει, διότι το όνομά του γράφτηκε στον κατάλογο των πρωθυπουργών της Ελλάδας.

Άλλωστε και στις μέρες μας αυτά ζει και αναρωτιέται κανείς: εδώ αριστερά… εκεί αριστερά… που είναι η αριστερά; Ο λαός μπορεί να κάνει πως δεν κατάλαβε τι έχει συμβεί με το τρίτο μνημόνιο; Όλα δικά τους τα θέλουν οι κυβερνητικοί πολιτικοί, αρκεί να μη φύγουν από την Βουλή και χάσουν το μισθό που ούτε και μπορούσαν να φαντασθούν ότι θα είχαν στη ζωή τους και στα καλύτερα όνειρά τους και παράλληλα να μην χάσουν τον κρατικό κορβανά και τη διαπλοκή που σε ανακυκλώνει στην εξουσία. Κατά τα άλλα για τους σημερινούς κυβερνητικούς αριστερούς ο λαός είναι «κυρίαρχος» και μόνο αυτός αποφασίζει για την τύχη του… Αλλά στο τέλος του 2014 πάνω από τον μισό «κυρίαρχο» λαό έλεγε να μην πάμε σε εκλογές γιατί έτσι και αλλιώς άλλοι «κάνουν κουμάντο…» ενώ κινδυνεύουμε να καταστρέψουμε την οικονομία, να βάλουμε νέα λουκέτα και να βγάλουμε στο δρόμο και άλλους εργαζόμενους.

Με το καλημέρα όμως στην Ευρώπη μέχρι και ο λαός κατάλαβε πως όταν έχεις κατασπαταλήσει (από το 1981) περίπου 900 δισ. ευρώ από τα κοινοτικά ταμεία και έχεις πάρει κάπου 300 δισ. ευρώ σε δανεικά πολύ δύσκολα είσαι και εσύ κυρίαρχος στον τόπο σου. Το κατάλαβε για τα καλά ο τωρινός-σημερινός πρωθυπουργός και πέρασε στη δεξιά… όχθη του χειμάρρου δίπλα στους Παπανδρέου, Βενιζέλο, Σαμαρά που επίσης το αντιλήφθηκαν όπως και τον Καραμανλή που το έβαλε στα πόδια… Αλλά στην πλευρά που είναι και οι άλλοι, ούτε οι ανοησίες της Θεσσαλονίκης περνάνε, ούτε τα φτηνά  κόλπα με τους «δράκους» του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που πολεμάνε τους κακούς αριστερούς της Ελλάδας μπας και ξεσηκώσουνε και τους αριστερούς της Ευρώπης… Δεν περνάνε, γιατί από τον Γ. Παπανδρέου-Γ. Παπακωνσταντίνου αρχικά αλλά και από τους διαδόχους τους εμπέδωσαν… πως, αν με τα μνημόνια δεν κάνουν και την Βαλκανική Ελλάδα ευρωπαϊκό κράτος με δικαιώματα μεν αλλά και υποχρεώσεις προς την Ευρώπη, θα χάσουν και το πολιτικό παιχνίδι και ορισμένα από τα  λεφτά τους, αυτά τουλάχιστον που βρίσκονται στην Ελλάδα. Έτσι έγινε και πήραν και το κουμάντο και η κυριαρχία του «κυρίαρχου» λαού που για όσους δεν το προσέξανε… ουδέποτε χάθηκε, στην ίδια έκταση τουλάχιστον, για τους Ιρλανδούς, τους Ισπανούς τους Πορτογάλους αλλά (σε μεγάλο βαθμό στη συνέχεια) και για τους Κυπρίους. Και επειδή άλλα λεφτά δεν υπάρχουν από κανέναν στον πλανήτη γιατί αυτοί που τα έχουν δεν είναι ηλίθιοι ηγέτες, προσπαθούν πολλοί να καλοβολευτούν στην όχθη… που διάλεξαν και οι άλλοι.

Γιατί το ζητούμενο πλέον δεν είναι η αερολογία και ποιος την προσφέρει καλύτερα αλλά η οικονομία και ποιος θα είναι ικανός να ταΐσει τα 2.000.000 ανέργων του 2016. Η οικονομία και ποιος μπορεί να φέρει επενδύσεις και θέσεις εργασίας. Η οικονομία και πώς με φορολογικά κίνητρα και πραγματικές ευκαιρίες θα συγκρατήσεις την ραγδαία επιχειρηματική, επαγγελματική και επιστημονική μετανάστευση αλλά και εν πολλοίς κατάρρευση.

Άλλη αιτία είναι η πολιτική απαιδευσία του λαού. Ο λαός αρέσκεται να ακούει ευχάριστες υποσχέσεις μη μπορώντας να κρίνει αν αυτές είναι πραγματοποιήσιμες. Νομίζει ότι ο πρωθυπουργός έχει στη διάθεσή του μια τεράστια αποθήκη γεμάτη με χρυσάφι και χαρτονομίσματα και εξαρτάται από την θέλησή του η ικανοποίηση των αιτημάτων των κοινωνικών τάξεων. Άρα μπορεί να παρέχει στον λαό υψηλούς μισθούς, δημόσιες θέσεις… αργία και ευδαιμονία. Γι’ αυτό οι πολιτικοί μιλούν πάντοτε για δικαιώματα και παροχές και ουδέποτε για εργασία και παραγωγή. Και επειδή ο λαός απογοητεύεται, όταν διαπιστώσει ότι ο λαοπλάνος πολιτικός του έδινε ψεύτικες υποσχέσεις, στις επόμενες εκλογές ψηφίζει άλλον απατεώνα. Και η αλυσίδα της απάτης δεν έχει τέλος.

Μια άλλη αιτία της ακυβερνησίας εξίσου σημαντική είναι ο πολυκομματισμός. Αν λάβει κανείς υπ’ όψη του ότι στις ΗΠΑ υπάρχουν ουσιαστικά δύο κόμματα, στην Αγγλία τρία, στη Γαλλία τρία, στη Γερμανία τέσσερα και στην Ελλάδα σαράντα δύο, μπορεί να καταλάβει γιατί βρισκόμαστε σε αυτή την άθλια πολιτική και οικονομική κατάσταση.

Οι ιδεολογίες βέβαια δεν είναι σαράντα δύο. Είναι μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού. Πολιτικώς είναι τρεις: Δημοκρατία,  Δικτατορία του  προλεταριάτου, Φασισμός. Και οικονομικώς είναι τέσσερις: Καπιταλισμός, οικονομικός λιμπεραλισμός, σοσιαλισμός και κομμουνισμός. Επικράτησε βέβαια μετά την Γαλλική Επανάσταση η καθιέρωση των όρων δεξιά και αριστερά (1789). Και μετά το 1848 προστέθηκε και ο κομμουνισμός με την ταξική δικτατορία του. Σε κάθε περίπτωση τέσσερα κόμματα αρκούν. Τι χρειάζονται τα σαράντα δύο;

Υπάρχει λύση σ’ αυτό το αστείο αλλά και σοβαρό πρόβλημα της ταλαίπωρης χώρας μας; Νομίζω ότι η λύση πρέπει να είναι νομική. Η Βουλή μπορεί να ψηφίσει νόμο που να απαγορεύει την ίδρυση άλλων κομμάτων πλην των εξής τεσσάρων: ενός δεξιού, ενός κεντρώου, ενός αριστερού –σοσιαλιστικού και ενός κομμουνιστικού.

Όποιος θέλει να πολιτευθεί θα έχει αυτό το δικαίωμα, με την προϋπόθεση ότι θα ενταχθεί σε ένα από τα τέσσερα αυτά κόμματα. Κόμματα κυνηγών…ή …ομοφυλοφίλων θα απαγορεύονται από τον νόμο, διότι είναι γελοία και απαράδεκτα για μια λογική κοινωνία. Τα επαγγελματικά κόμματα θυμίζουν τις παλιές συντεχνίες και τους σημερινούς επαγγελματικούς συλλόγους.

Η Νέα Δημοκρατία, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, η Χρυσή Αυγή δεν είναι δεξιά κόμματα; Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., το Ποτάμι, ο μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ δεν ανήκουν στο Κέντρο; Η Λαϊκή Ενότητα η ΔΗΜΑΡ, ο  ΑΝΤΑΡΣΥΑ  δεν ανήκουν στην Αριστερά; (Και αφού ο αριστερισμός είναι «παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», γιατί δεν το ομολογούν ότι είναι εναλλακτικοί κομμουνιστές ή κρυπτοκομμουνιστές; Άλλωστε η σημερινή «Αριστερά-ΣΥΡΙΖΑ» δεν είναι το παλιό ΚΚΕ-εσωτερικού; Γιατί το παρασιωπούν;). Το ΚΚΕ, η ΟΑΚΚΕ, το ΚΚΕ Μ-Λ, το μ-λ ΚΚΕ και όλα τα παρεμφερή δεν είναι μαρξιστικά-κομμουνιστικά  κόμματα;

Συνεπώς τι χρειάζονται όλα τα παραπάνω κομματίδια με τα παντοειδή ονόματά τους; Και εδώ αναφέρουμε μόνον 14-15 κόμματα. Αν αναφέρουμε και τα 42 με τους τίτλους τους καθώς και τα κόμματα του 19ου και του 20ου αιώνα, θα γεμίσουμε δύο με τέσσερις σελίδες με «σκουπίδια» της Ιστορίας! Επιτέλους δεν καταλαβαίνουμε ότι με αυτήν τη νοοτροπία μας προσβάλλουμε την ανθρώπινη φύση και την αισθητική του μέσου ανθρώπου; Πότε θα εξευρωπαϊσθούμε;

Όμως, έχει φαίνεται βρεθεί σ΄αυτή τη χώρα ο τρόπος για να μην αλλάξει ποτέ τίποτε… Αποδείχτηκε ότι κάποιοι έπαιζαν μονόπολη και μας κόστισαν σε λίγους μήνες πολλά δις. Μερικοί είχαν συνεννοηθεί για μεταβατικό δάνειο από τον Πούτιν, άλλοι από το Ιράν! Τελικά αμφότερα τα καλά κράτη δεν θέλησαν να παίξουν μαζί μας αλλά προτίμησαν το ένα να «πάρει» σχετική ησυχία στην Ουκρανία και το άλλο αναθεώρηση του πυρηνικού του προγράμματος! Κι έχει και χειρότερο: Όχι μόνο το εναλλακτικό μας πλάνο για δραχμή περιελάμβανε γιουρούσια στο νομισματοκοπείο και ένα σχέδιο που θα μας έβγαζε μαθηματικά από τη συνθήκη Σέγκεν (το εξήγησε η Κομισιόν στον πρωθυπουργό με ένα πολυσέλιδο πόνημα που του έλεγε πως θα κλείσουν νομοτελειακά τα σύνορα!) αλλά έφτασε βουλευτής του βασικού κυβερνώντος κόμματος να πει ότι το καλύτερο σχέδιο για έξοδο από το ευρώ το είχε ο… Σόιμπλε καθώς προέβλεπε τουλάχιστον την παραμονή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση!

Το πρόβλημά μας δεν θεραπεύεται όσο δεν παίρνεται μια γενναία απόφαση για λογική χρήση των δημοσίων δαπανών κι όσο προσπαθούμε να αρμέξουμε 4 εκατομμύρια εργαζόμενους στο δημόσιο και στην ελεύθερη οικονομία για να πληρωθούν 3 και κάτι εκατομμύρια συντάξεις, απροσδιόριστος αριθμός εν πολλοίς αχρείαστων, επί της ουσίας, δημόσιων λειτουργών και να στηριχτούν και 1,2 εκατομμύρια άνεργοι μαζί με πολλούς φτωχούς. Όλα τα άλλα κράτη πήγαν προς την άλλη κατεύθυνση. Εμείς συνεχίζουμε να κινούμαστε εκεί που μας έταξαν οι ιδεοληψίες των προστατευόμενων επαγγελμάτων, της «σταθερής και μόνιμης δουλειάς» για πάντα, των αναξιοκρατικών και γι΄αυτό άδικων κοινωνικά διορισμών από το παράθυρο και άλλων πολλών. Μήπως δεν είμαστε πρώτη χώρα σε ιδιοκατοίκηση κάτι που τελικά εκτεθειμένους αφήνει σε περίπτωση διάλυσης πρώτα όσους μένουν στο νοίκι; Μήπως δεν σπάμε ρεκόρ σε φοροδιαφυγή και διαφθορά;

Όμως θα ήταν πταίσματα όλα αυτά αν δεν υπήρχαν ακόμα χειρότερα. Αν δεν ήταν βαθύτατα ριζωμένη η αντίληψη ότι η δουλειά είναι «κάτι» που δίνεται από «κάπου» κι όχι μια διαδικασία παραγωγής με κινητικότητα και αξιολόγηση που φέρνουν την αμοιβή και την καλυτέρευση της ζωής των εργαζομένων ανθρώπων.

(Δακτυλογράφηση: Βάσω Κ. Ηλιάδη).

«Περί κρίσης»

Αμαλία  Κ. Ηλιάδη, Φιλόλογος-Ιστορικός, Μεταπτυχιακό δίπλωμα Βυζαντινής Ιστορίας από το Α.Π.Θ.

Η εκτενής, συστηματική φοροδιαφυγή, συνήθως νομιμοφανής, είναι πολλαπλό πλήγμα για τα κράτη: τα κράτη προσφέρουν διευκολύνσεις υποδομών και βεβαίως αγορές, χωρίς να έχουν ανταποδοτικά οφέλη, ώστε να μπορούν να τροφοδοτούν τις κρατικές λειτουργίες και τις δράσεις της κοινωνικής πρόνοιας. Το σημαντικότερο όμως είναι η απομείωση της κρατικής και κατ’ επέκτασιν της λαϊκής κυριαρχίας. Ένα κράτος που αδυνατεί να συλλέξει φόρους, δίκαια και αναλογικά, χάνει ουσιαστικά τα κυριαρχικά του δικαιώματα και δείχνει τη δημοκρατία ανίσχυρη να εγγυηθεί ισονομία και ισοπολιτεία για όλους.

Αναζητώντας τα αίτια αυτής της καταγεγραμμένης αδυναμίας, φτάνουμε στην έλλειψη βούλησης των πολιτικών ηγεσιών να περιορίσουν δραστικά τη φοροδιαφυγή. Με το σχετικά ουδέτερο «έλλειψη βούλησης» περιγράφεται βέβαια μια μεγάλη μετατόπιση ισχύος σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, μια τεράστια μόχλευση του δημοκρατικού κράτους. Έχει περάσει μισός αιώνας από την ανησυχητική διαπίστωση του προέδρου των ΗΠΑ  Ντουάιτ  Αϊζενχάουερ για την ανεξέλεγκτη υπερεξουσία του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος. Στα χρόνια που ακολούθησαν άλλαξαν όχι μόνο οι γεωπολιτικοί συσχετισμοί αλλά και τα συμπλέγματα απέκτησαν άλλες μορφές, έγιναν χρηματοπιστωτικά συμπλέγματα, με νέα εργαλεία και κυρίως ασύμμετρα μεγάλη ισχύ, πολλαπλάσια από την εποχή της προφητικής περιγραφής του ρεπουμπλικανού Αϊκ. Στην καρδιά της δημοκρατικής Ευρώπης, είδαμε πολλές φορές τα τελευταία χρόνια, πολιτικούς ηγέτες να ολιγωρούν σε ζητήματα ρύθμισης και ελέγχου, και αργότερα να προσλαμβάνονται ως σύμβουλοι από οικονομικούς κολοσσούς. Αρκεί να δούμε την πορεία των Μπλερ και Σρέντερ.

Όπως έχουν τονίσει πολλοί επιστήμονες, αναλυτές και πολιτικοί, αυτός ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός, με τα κρυμμένα αφορολόγητα κέρδη, με τη γιγάντωση του κερδοσκοπικού κεφαλαίου εις βάρος του παραγωγικού κεφαλαίου, με την περιφρόνηση των κρατών, είναι μη συμβατός με τη δημοκρατία, δεν τη χρειάζεται τη δημοκρατία και δεν την ανέχεται πια. Συνάγεται από όσα λένε οι επικεφαλής του ΔΝΤ και ο ΟΟΣΑ. Και από την πρόσκληση που απευθύνουν για συντονισμένη διεθνή δράση.

Είναι η στιγμή κατά την οποία οι αποφάσεις θα γείρουν αποφασιστικά την πλάστιγγα προς την αναπαραγωγή της κρίσης ή προς την οριστική έξοδο από αυτή. Γι’ αυτό, οι αποφάσεις δεν πρέπει να λαμβάνονται με γνώμονα τις πρόσκαιρες διαθέσεις διαφόρων θιγόμενων αλλά από τα μακροπρόθεσμα, θετικά αποτελέσματα για το σύνολο των κοινωνικών μας δυνάμεων.

Γιατί όμως, θεωρούμε ότι η στιγμή είναι κρίσιμη; Πώς μπορούμε λοιπόν, αντίθετα από τον Σίσυφο, να ολοκληρώσουμε το ανέβασμα του τρομερού βράχου στην κορυφή του λόφου και να μην τον αφήσουμε να κυλήσει πάλι πίσω;

Ένα πρώτο και άμεσο θέμα είναι η αποκλιμάκωση της υπερβολικής φορολόγησης που έχει βαρύνει κάθε Έλληνα –μισθωτό, επιχειρηματία, οικογενειάρχη. Η επιπόλαιη και ασύμμετρη φορολογική πολιτική της χώρας μας, λειτουργεί ως ένα από τα μεγαλύτερα αντικίνητρα για τις παραγωγικές επενδύσεις και την αύξηση της απασχόλησης. Η απίστευτη ελληνική γραφειοκρατία, το υψηλό ενεργειακό κόστος, η υπερφορολόγηση και το αυξημένο μη μισθολογικό κόστος της εργασίας αποτελούν τροχοπέδη για τη βιομηχανική μας ανάπτυξη, ιδιαίτερα στον μεταποιητικό τομέα.

Σήμερα, ίσως είναι η στιγμή να υιοθετήσουμε αποφασιστικά αυτό που πολλοί λένε, ακόμα και υψηλόβαθμα στελέχη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ότι πλέον βρισκόμαστε σε μία οικονομική φάση όπου η ενίσχυση της εγχώριας ζήτησης είναι πιο σημαντική για την ανάκαμψη από την περαιτέρω διευκόλυνση της χρηματοδότησης από τις τράπεζες.

Προφανώς, είναι σημαντικό και οι ελληνικές τράπεζες να παίξουν τον δικό τους ρόλο για την ενίσχυση της Ανάπτυξης – ρόλος όχι εύκολος αλλά πάντως επιτεύξιμος μετά τις επιτυχείς ανακεφαλαιοποιήσεις, τα τεστ αντοχής και την πρόβλεψη επιστροφής σε κερδοφορία.

Ας κλείσουμε με τις αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν στο ζήτημα της μεταρρύθμισης στον δημόσιο τομέα. Αν εξαιρέσουμε τις μειώσεις μισθών (που δεν είναι μεταρρύθμιση), πολύ λίγα πράγματα έχουν γίνει για την ανασυγκρότηση και εξυγίανση της δημόσιας διοίκησης στον τόπο μας. Παρωχημένη συνδικαλιστική νοοτροπία, παλαιοκομματικές αγκυλώσεις, χαμηλή παραγωγικότητα, ισοπεδωτική μισθολογική πολιτική και αρκετή διαφθορά είναι ορισμένες μόνον από τις παθογένειες που εξακολουθούν να δυναστεύουν τη δημόσια διοίκηση. Κι όμως, χωρίς πολύ καλό δημόσιο τομέα δύσκολα αναπτύσσεται η οικονομία μιας χώρας.

Είναι η στιγμή λοιπόν να δούμε τις βαθύτερες αλλαγές που έχει ανάγκη ο δημόσιος τομέας. Οι περικοπές μισθών και οι αλόγιστες υπερφορολογήσεις δεν δίνουν καμία προοπτική. Οι μεταρρυθμίσεις που θα ωθήσουν τη δημόσια διοίκηση κοντά στις ευρωπαϊκές προδιαγραφές είναι αυτές που θα υποστηρίξουν μία γενικότερη αύξηση της παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας.

Είναι χαρακτηριστικές οι συγκρούσεις γύρω από το πρόβλημα του κράτους. Χωρίς ισχυρό κράτος καμία πολιτική δεν μπορεί να εφαρμοστεί αποτελεσματικά, κάθε ανεπτυγμένη οικονομία στηρίζεται σε ένα ισχυρό κράτος – αυτά και άλλα είναι κοινός τόπος, πασίγνωστα. Το «δικό μας» κράτος ήταν διαλυμένο στο απέραντο τέλμα των πελατειακών σχέσεων, εχθρικό προς τον πολίτη και την ανάπτυξη, περίσσευε εκεί όπου ήταν άχρηστο και απουσίαζε όπου κι όποτε το χρειαζόσουν. Ήταν χρήσιμο μόνο για να αναλαμβάνει το ρίσκο ενός συνεχούς υπέρογκου δανεισμού και να διανέμει το προϊόν αυτού του δανεισμού (με δημοκρατικές και συναινετικές διαδικασίες…) ώστε να αναπαράγεται το μοντέλο του παρασιτικού καπιταλισμού. Με το ξέσπασμα της κρίσης, η μεταρρύθμιση του κράτους θα ήταν, λογικά, πρώτο θέμα στην ημερήσια διάταξη. Θα έπρεπε δηλαδή να τεθούν και να απαντηθούν τρία θεμελιώδη ερωτήματα: (α) Τι τύπο κράτους χρειαζόμαστε, τι κράτος θέλουμε; (β) Ποια θα είναι η δομή του, ώστε να υπηρετεί τους στόχους που του θέτουμε; (γ) Ποιες προδιαγραφές πρέπει να έχουν όσοι θα εργάζονται σε αυτό, με ποια κριτήρια θα γίνεται η στελέχωσή του και η αξιολόγηση; Αυτά, τα θεμελιώδη και αυτονόητα, δεν τέθηκαν και δεν απαντήθηκαν.

Πόση απόσταση έχουμε διανύσει από τότε που βίαια ξέσπασε η κρίση, στην κατεύθυνση της ανασυγκρότησης της οικονομίας και της χώρας; Οι θεσμοί είναι εξουθενωμένοι, η διαπλοκή, το πολιτικό χρήμα, τα συμφέροντα της φοροδιαφυγής και της ανομίας είναι ισχυρά – λες, έμειναν άθικτα ή ενισχύθηκαν μέσα στην κρίση που ταλανίζει όλη την άλλη Ελλάδα. Η οικονομία είναι εξασθενημένη, η παραγωγική δυναμικότητα συρρικνωμένη, η αποεπένδυση είναι σε ιστορικά υψηλό σημείο (οι αποσβέσεις υπερβαίνουν τις επενδύσεις…), τα μεγάλα διαρθρωτικά προβλήματα (π.χ. ασφαλιστικό) παραμένουν άλυτα. Ως εκ τούτου, η δημοσιονομική ισορροπία πόρρω απέχει από το να καταστεί διατηρήσιμη, τα πρωτογενή πλεονάσματα που είχαν τεθεί ως στόχοι δεν είναι επιτεύξιμα, η εξωτερική ισορροπία της οικονομίας είναι εύθραυστη στο πρώτο φύσημα μιας έστω ασθενικής ανάκαμψης, η μεγάλη ανεργία είναι η βάση της πρωτοφανούς ανθρωπιστικής κρίσης που καταγράφεται και επίσημα από το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής: 2,5 εκατ. άνθρωποι  ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας κι άλλοι 3,8 εκατ. αντιμετωπίζουν το ίδιο κίνδυνο. Η χώρα ασθμαίνει οπισθοδρομώντας ή, στην καλύτερη περίπτωση, τρέχοντας επιτόπου.

(Δακτυλογράφηση: Βάσω Κ. Ηλιάδη).

___________________________________________________

Ο ΔΙΚΤΥΟΥΡΓΟΣ γάταρος δέν ἀνήκει σε ἐπαγγελματία δημοσιογράφο καί στηρίζεται στήν ἠθική ἱκανοποίηση της σταθερότητας των ἐπισκεπτῶν, χωρίς νά χρησιμοποιεῖ τεχνικές καί κόλπα γιά νά κερδίσει ἐπισκεψιμότητα, ἐπίσης δέν μ΄ ἀφήνει ἀδιάφορο ἡ ἄνοδος του.

Η ὑποστήριξή σας μπορεῖ, ὅπως βλέπετε, νά ἐκδηλωθεῖ καί με ἄλλον τρόπο κάθε φορά ποῦ θά ἔχετε τον ἐλάχιστο χρόνο.

Εὐχαριστῶ καί συνεχίζω με το ἴδιο ἀδέσμευτο καί ἀνεξάρτητο πνεῦμα...